Η ανάγκη για ολοένα μεγαλύτερη χωρητικότητα αποθήκευσης δεδομένων είναι υψηλότερη από ποτέ. Με την ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, του Διαδικτύου και των κοινωνικών ψηφιακών μέσων, τα δεδομένα απαιτούν μεγάλης χωρητικότητας αποθηκευτικά μέσα. Η εποχή που ένας σκληρός δίσκος του 1GB θεωρούνταν επαρκής έχει περάσει ανεπιστρεπτί, όπως ακόμα και ένας δίσκος του 1 ΤΒ (1024 GB). Πλέον μπορούμε να αποκτήσουμε δίσκους ακόμα και των 8 ΤΒ, με την πλειοψηφία του καταναλωτικού κοινού να επιλέγει χωρητικότητες μεταξύ 1, 2 ή και 4 ΤΒ.
Εντούτοις, οι επιστήμονες προλογίζουν ότι τα συνήθη αποθηκευτικά μέσα, σε λίγα χρόνια θα χαρακτηρίζονται ως...μικρής αποθηκευτικής ικανότητας. Για του λόγου το αληθές, υπολογίζεται ότι μέχρι το 2020, τα ψηφιακά δεδομένα σε παγκόσμιο επίπεδο θα αγγίζουν το εξωφρενικό νούμερο των 44 τρισεκατομμυρίων GigaByte, δηλαδή δεκαπλάσιο από αυτό του 2013! Για να αντιληφθούμε καλύτερα το μέγεθος, αρκεί να αναφέρουμε πως αντιστοιχεί σε έξι στοιβάδες tablet (η μία πάνω στην άλλη) που φτάνουν από την Γη στην Σελήνη. Έτσι λοιπόν, οι επιστήμονες αναζητούν εναλλακτικά μέσα αποθήκευσης.
Ερευνητές από την Microsoft και το Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, ψάχνουν μήπως το επόμενο, επάξιο αποθηκευτικό μέσο είναι το DNA. Σε μια μελέτη, οι ερευνητές παραθέτουν την τεχνική που ανέπτυξαν για την κωδικοποίηση τεσσάρων ψηφιακών εικόνων σε μικρά τμήματα νουκλεοτιδίων από συνθετικό DNA.
Ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός, ότι κατάφεραν να αναστρέψουν την διαδικασία, έτσι ώστε να ανακαλέσουν (διαβάσουν – read / κατεβάσουν – download) τις εικόνες από ένα αρκετά μεγαλύτερο τμήμα DNA (ήτοι δυσκολότερη διαδικασία), χωρίς να χαθεί κανένα πολύτιμο δεδομένο. «Ουσιαστικά αναδομούμε το DNA ώστε να αποθηκεύει δεδομένα για εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια» δήλωσε ο Luis Ceze, καθηγητής Πληροφορικής του πανεπιστημίου και ηγετικό μέλος της ερευνητικής ομάδας.
Τα μόρια του DNA έχουν τη δυνατότητα να αποθηκεύουν δεδομένα με πολύ πιο πυκνό τρόπο, σε σύγκριση με τις σημερινές συσκευές αποθήκευσης, οι οποίες μάλιστα έχουν «χρόνο ζωής» μερικά χρόνια. Το DNA αντιθέτως, μπορεί να δεχθεί σχεδόν απεριόριστο αριθμό όγκου δεδομένων και παράλληλα να τα αποθηκεύει ασφαλώς, χωρίς απώλειες επί αιώνες, κάνοντάς το την ιδανική μελλοντικά λύση. Προς το παρόν όμως, ο μεγαλύτερος σκόπελος είναι το κόστος.
Ένα κόστος αρκετά υψηλό – εντούτοις απαιτητό για την μέθοδο αποθήκευσης στο DNA όπως και την αναδόμησή του σε μεγάλη κλίμακα. Με τα σωστά κίνητρα, οι ερευνητές φιλοδοξούν ότι αυτός ο σκόπελος θα ξεπεραστεί. Ίσως σε μερικά χρόνια λοιπόν, τα δεδομένα μας είτε πρόκειται για φωτογραφίες, βίντεο, μουσική, ταινίες είτε έγγραφα και λογιστικά φύλλα, να αποθηκεύονται σε συνθετικό DNA, όντας παράλληλα ασφαλή και προσπελάσιμα ακόμα και από τα τρισέγγονά μας....